Harpagan 38

Sobota, 17 października 2009 · dodano: 19.10.2009 | Komentarze 8

Trzydziesta ósma edycja Harpagana, moja na nim obecność po raz szósty, od mojego pierwszego startu nie przegapiłem jeszcze żadnego i mam nadzieję, że taka sytuacja jeszcze długo się utrzyma :)

Po tym wstępie (nie wiadomo skąd i nie wiadomo po co) czas przejść do konkretów :) Albo nie, jeszcze chwilunia, najpierw ukłony dziękczynne dla mojej Katarzyny Konkubiny :) To ona mi pakował mapnik, rowerowe gatki i całą resztę klamotów i to ona zwiozła mnie z placu boju i w pewnej (pilnej rzecz jasna) sprawie do Wa-wy zaraz po harpie zawiozła, kiedy ja ledwo łyżkę mogłem podnieść :) Dziękuję Kasiu :*

Do rzeczy. Na miejscu zjawiamy się około 23:00. Biuro już zamknięte, cóż, dopiero jutro oznajmię orgom, że jednak wystartuję. Trochę pogadanek, trochę żarcia i tak schodzi jakoś - kładziemy się dość późno.

Rano jaskółki wydzwaniają zmarzniętymi dziobami, że na zewnątrz -5 stopni C. Zapowiada się jednak pogodny dzień. Damian marudzi coś, że niby na wycieczkę tylko przyjechał, że nie pojedzie ze mną bo będzie mnie "zwalniał", że schorowany, że zupa za słona i w ogóle. Na start wyszedł pierwszy, ja jak zwykle się grzebię. Przy rozdawaniu map nie mogę go odnaleźć (dzwonił do mnie ale nie słyszałem), trudno, jadę sam, jakoś sobie chłopaczyna poradzi :P.

W ciemnych lasu ostępach - PK5

Wyrwałem mapę, szybkie rzucenie okiem, to na N, to na S, to na konkurentów. Decyduję, że jadę na PK5. Ruszam. Obracam się co chwila, wypatruję też do przodu i... nie widzę żadnych rowerowych światełek. Jakieś zamroczenie? Może ja źle jadę? Może start dopiero za godzinę? Może wariant wybrałem beznadziejny? Ale nie, wszystko wygląda OK. No to się cieszę, bo nie lubię tej paniki i tłoku przy pierwszym PK. Wpadam do lasu, w okolicy punktu szwędają się piechurzy, szukamy chwilkę. Jest! Pierwszy zaliczony. Nadciągają następni bikerzy, póki co nie mam ochoty jechać w grupie, więc mocno w pedały cisnę i uciekłem im. Chcę się napić i odkrywam, że wszystko mi zamarzło... pierwszego łyka wezmę o 10:30.

Morze go zabrało - PK15
Ten punkt został przeniesiony. Ponoć poziom morza się podniósł więc i górki powinny być niższe ale jakoś tego nie odczułem na dalszych punktach :) Co tu pisać, może tylko tyle, że zaczyna się rozwidniać.

Do lasu z obawami - PK13
Rzut okiem na na mapę... zmieniam wstępnie zaplanowaną trasę na PK13. Asfaltowy objazd wydaje mi się za długi. Obawiam się jednak plątaniny leśnych ścieżek, nieaktualność mapy szybko się demaskuje. Staram się zachować czujność i o dziwo udaje mi się bez problemów dojechać na punkt. Prawdopodobnie gdzieś w okolicach tego punktu zgubiłem super wypasione, moje ulubione i z resztą jedyne okulary rowerowe ;(((((((((((( Problem w tym, że żadne nie chcą mi dobrze leżeć i ponad pół roku łaziłem i przymierzałem aż trafiły się te. Straconych na nie złotówek też szkoda :( Za późno się zorientowałem, że ich nie mam na nosie, nawet nie potrafiłem sobie przypomnieć przy którym punkcie mogłem je zostawić.

Miękko jakoś - PK6
Jedzie mi się jakoś tak przyjemniaczo, tak jak bym jechał na fullu, hmmmm. Sprawa wyjaśnia się na asfalcie - małe ciśnienie w tylnym kole, grrrrr, nie dopompowałem przed startem??? Zatrzymuję się na skrzyżowaniu i dymanko pompeczką. Zatrzymuje się bus jadący z pieszymi, Ktoś robi mi zdjęcia, pytają czy mi ciepło. Na punkt docieram z miejscowości Orle - jak się później okazuje była to dobra decyzja, jadący od drugiej strony pisali na forum coś o jeziorze :D Ja zmoczyłem tylko buty. Niestety jednak mam kapcia, zmiana dętki zgrabiałymi na mrozie łapami nie idzie łatwo a czas leci.

"Letką pitką" - PK3
I to w zasadzie wszystko co mogę napisać, szybko i bez problemów.

PK 9
Przecinka na mapie wygląda podejrzanie, przecięta licznymi poziomicami, omijam ją i w Karlikowie skręcam na drogę, której nie było na mapie ale prowadziła we właściwym kierunku. Małe uganianie się z pieskami - a raczej skoncentrowanie uwagi na tym, żeby najmniejszego i najbardziej hałaśliwego nie najechać bo pętał się tuż pod kołami. Droga się skończyła, kawałek po łące, skrajem lasu i ląduję na punkcie. Coś za blisko mi się wydawał, ale po przejrzeniu śladu muszę przyznać, że był na swoim miejscu.

Kaszubskie oko PK2
Pamiętałem to miejsce z jakiegoś minionego harpa, wiedziałem, że będzie pod górkę i było pod górkę.

Ślepa uliczka - PK10
W drodze na punkt o mało nie rozbiłem się o bramę, którą to zakończyła się znienacka droga. Krótkie niuchanie po krzakach czy jednak nie da się przecisnąć, szybka nawrotka na poprzednią drogę i jestem na punkcie.

PK20 zaliczony bez emocji.

Skrót - PK4
Po zjechaniu z asfaltu widzę, że w kierunku punktu prowadzi droga, której na mapie niet. Jadę! Dobra decyzja, potem droga co prawda zlichła ale tylko troszeczkę. Połowa punktów i połowa czasu pomimo kapcia, jest nieźle, pomyślałem.

Ciuchci tam nie było od dawna - PK18
Opracowałem wariant dojazdu, z którego jasno wynika, że jakieś 500m będę musiał pokonać po nieczynnej linii kolejowej w lesie. Początkowo po starych podkładach kolejowych - da się jechać ale to frajda żadna :) Szybko jednak możliwość jazdy się kończy i muszę przedzierać się przez bukowe siewki z trudem przeciągając rower.

Gdzie do licha jest TA właściwa górka? PK14
Ruszając z PK18 miły niewieści głos oznajmia mi, że jak pojadę tak jak planuję jechać to prawdopodobnie zabłądzę. Nie przejąłem się zbytnio... i zabłądziłem już na asfalcie! Chwila dekoncentracji podczas jedzenia batonika i ląduję w innej miejscowości niż planowałem, cóż, nadrabiam około 1,5km. Ale zabawa dopiero się zaczyna, drogi w terenie ni w ząb nie zgadzają mi się z mapą, szybko tracę świadomość własnego położenia, włażę bezwiednie na jakieś górki, potem na następne... ehhh. Punkt w końcu zdobywam, ale czasu zmarnowałem mnóstwo.

Serpentynami wjechałem na PK16

Potem na PK8, z którego zjechałem na przypał do najbliższej drogi, trzeba było jednak płoty po drodze pokonać :) Zaczyna padać i pada już do końca.

Łola Boga Rety!
Na PK12 Zorientowałem się, że braknie mi czasu na dwa tłuste (17 i 19)! Po co ja w ogóle przyjechałem na 8 i 12?!?! Po raz kolejny płacę gapowe i pruję co sił do mety. A sił było mało, więc i prucie było ślimacze. Całą trasę przejechałem sam, czasem mi ktoś na kole tylko siedział, jednak wszyscy po paru km odpadali a teraz ja się wlekę i nie wiem czy dojadę, szukam w sobie ostatnich sił ale nie idzie mi to dobrze. Jak z nieba spadają mi dwaj rowerzyści, którym z wielkim trudem siadam na kole i z trudem się tam utrzymuję, gdyby nie oni to nie wiem czy bym zdążył przed końcem limitu czasu. Jestem padnięty i głodny, ledwo chodzę, z trudem się przebrałem. I to na tyle. Wyniki przedwstępne mówią, że mam 14 miejsce na 299 sklasyfikowanych. Już nie mogę się doczekać wiosennej edycji :)

Mapa ze śladem (klikać)


A Damian, tak, tak - ten schorowany, co to na wycieczkę przyjechał odmeldował się na pozycji nr 2, GRATULACJE!